Opowiadanie 3

Chłodnym, lecz zarówno lekko przestraszonym wzrokiem, młoda, wdzięczna blondynka rozglądała się dookoła.

                    Getto od „reszty świata” odgradzał gruby, ceglany mur. Zawsze, o każdej porze dobrze pilnowany przez co najmniej dwóch szwabskich żołnierzy.

  Gdy kobieta postąpiła krok w ich stronę sięgnęli po karabiny.

 - Czego!? – Warknął jeden. – Przepustka!

 - Jestem Anna Dubońska. To chyba wystarczający powód aby mnie wpuścić.  – Powiedziała dziewczyna.

 - Przepustka! – Zawołał jeszcze raz Niemiec. – Bo my nie będziemy już dłużej dyskutować.

                    Dziewczyna z rezygnacją sięgnęła do torebki i wyjęła świstek papieru, na którym było osobiste zezwolenie płk Harfnera na jej wpuszczenie.

 - To wszystko? – Zapytała chłodno podając przepustkę.

 - Wchodzić! – Warknął żołnierz, a Anna wkroczyła za szlaban.

                     Po drugiej stronie życie płynęło w całkiem innym tempie. Roztaczał się tam tak różny od reszty Warszawy świat. W getcie toczyła się nieustanna walka o wszystko. Ludzie jednak byli tacy sami. Niektórzy trafili tu przez przypadek, inni byli Izraelitami z dziada pradziada. Różnili się jednak od Polaków białą przepaską na ramieniu, którą zdobiła gwiazda Dawidowa. I właśnie to skazywało ich na pewną śmierć.

                     Anna, otoczona przez żydowskie dzieci, w milczeniu weszła do obskurnego budynku. Gdy już doszła po rozklekotanych schodach na sam szczyt, ukazały jej się liche, brązowe drzwi, z odchodzącą gdzieniegdzie farbą. Zapukała cicho i czekała.

                     W końcu otworzyła jej kobieta, z czarnymi włosami poprzetykanymi siwizną. Na twarzy miała wyraz goryczy, który zmienił się jednak, gdy uświadomiła sobie kto przed nią stoi.

 - Rachelka! Córeczko! – Zawołała.

                      Dziewczyna padła matce w ramiona i ze szlochem zapytała:

 - Jak tata? Co z Sarą?

  Matka puściła nagle Rachelę i powiedziała:

 - Wejdź. Jeszcze cię kto przyuważy.

                      Dziewczyna znalazła się w malutkim, skromnym korytarzyku, który zaprowadził ją do równie niewielkiego pokoju. W rogu izby znajdował się piec i tak prawie nie działający. 

Obok stała wersalka, okryta brudnoszarym spłowiałym kocem.

                      I pod tym lichym przykryciem leżała drobna, dwunastoletnia dziewczynka, o kręconych, ciemnych włosach i szarych, szeroko otwartych, szklanych od łez oczach. Jej drobnym ciałkiem co chwila wstrząsały niepohamowane ataki kaszlu.

 - Sara! – Krzyknęła Rachela i rzuciła się w stronę siostry.

  Mała uśmiechnęła się jedynie i przymknęła powieki.

 - Chodź… - Szepnęła matka i wskazała córce korytarz. – Zostawmy ją w spokoju.

                      Kobiety wyszły z pokoju, na co tylko czekała Rachela. Zapytała od razu:

 - Co jej jest?

 - Zapalenie płuc… - Ciężko powiedziała matka. – Dziecko… pomożesz jej?

 - Spróbuje. Poproszę Harfnera…

                     Nagle targnięta niepohamowaną rozpaczą usiadła na podłodze i rozpłakała się.

 - Mamo! – Załkała. – Ja już nie daję rady! Przeze mnie giną kolejne osoby! Mamo…! – Krzyknęła spazmatycznie.

 - Jeszcze się poprawi córeczko – wyszeptała matka. – Ale nie możesz zostać tu dłużej. Zaraz przyjdzie Zellerkraut. Jeśli cię tu zobaczy…

                     Rachela wstała i otrzepała się. Niczym dziecko przetarła oczy i przytuliła się do matki.

 - Uważajcie na siebie i dbajcie o Sarę. – Powiedziała jeszcze i szybko wyszła.

  I znów była Anną. Szpiegiem. Niemieckim  szpiegiem.     

                     Rzuciła okiem na zegarek. 15.15 – głosił. Za równy kwadrans miała spotkać się z niemieckim pułkownikiem. Kolejny raz. Dziś mieli umówione spotkanie w „Galeriance” na Praskiej. Nie wielu było tam Polaków, więc szanse też były niewielkie, że ktoś ją rozpozna. Zdarzały się pojedyncze jednostki, ale byli to tylko ludzie jej pokroju – zdrajcy.

                     Harfnera jeszcze nie było więc spokojnie udała się do toalety. Właśnie poprawiała szminkę, gdy usłyszała dochodzącą z męskiej ubikacji rozmowę:

 - Majorze, co robimy z tą żydówką?

 - Nam się już nie przyda Herling. Zabijemy ją.

 - A ci w getcie?

 - Do Auschwitz i po sprawie.

                     Anna zadrżała. Serce na moment przestało jej bić. Sara, matka, ojciec… mieli za chwilę zginąć. Ale wcześniej ona sama!

                     W jednej chwili wybiegła z toalety, a za parę sekund drzwi „Galerianki” trzasnęły za nią. Jednak tuż za sobą usłyszała rozeźlony głos niemieckiego pułkownika:

 - Brać ją!

                      Biegła jak mogła najszybciej, ale strzały były równie szybkie. Spódnica furkotała wokół jej nóg, a buty mocno stukały o bruk. Brakowało jej tchu, łzy napływały do oczu, a krew spływała z ramienia, tam gdzie jednak dosięgła ją kula.

                      Nagle, gdy skręciła w boczną uliczkę, poczuła, że ktoś zatyka jej usta i wciąga do mieszkania. Kopała i wiła się, lecz uchwyt obcego był bardzo mocny i nieustępliwy. Słyszała jeszcze głosy Herlinga i Harfnera, ale po chwili ucichły. Wtedy nieznajomy postanowił ją puścić.

 - No już. – Powiedział mężczyzna. – Nie musisz dziękować.

                      Anna spojrzała na niego. Jej wybawca miał ciemne, gładkie włosy, wystające spod czapki, orli nos i przenikliwe, czarne oczy.

 - Tadek jestem. Tadeusz Hyjek. Też zawsze uciekam, nigdy nie gonię. – Tu zaśmiał się cicho. – A ty?

                       Dziewczyna popatrzyła na niego beznamiętnym wzrokiem i powiedziała:

 - Nie wiem kim jestem. Zdrajczynią, Polką, Niemką, Żydówką, nikim… Po prostu nikim…

                       Mrok i chłód pomieszczenia sprawił, że Anna zadrżała lekko. Tadek widząc to okrył ją płaszczem i powiedział:

 - Hej! Na pewno nie jest tak źle! Przecież musisz mieć jakieś imię!

 - Rachela, Anna Dubońska. Mów jak ci wygodnie. Dla mnie to nic nie znaczy.

 - Jesteś z getta. – Stwierdził.

                       Pusty śmiech Anny zabrzmiał na chwilę w czeluściach, a ona sama wpół płacząc histerycznie powiedziała:

 - Idź, idź powiedz im, niech mnie zabiją, niech zabiją tak jak moją rodzinę!

                       Niepohamowane łzy płynęły jej po twarzy. Spojrzała na chłopaka z mieszaniną lęku i bezradności, ale on tylko nazbyt odważnie objął ją i powiedział:

 - Dla mnie będziesz Anią. I nie płacz już. Ty nie masz już nikogo i ja nie mam nikogo. Możesz chwilę u mnie zamieszkać, a jak cię kto zapyta możesz mówić, że jesteś Anna Hyjek. Tylko… można cię łatwo rozpoznać po włosach.

                        Anna roześmiała się cicho i jednym płynnym ruchem ściągnęła blond perukę, a na ramiona spłynęły miękkie, grube loki w odcieniu kakaa.

 - Teraz mnie nikt nie rozpozna.

   Uśmiechnąwszy się frywolnie otworzyła drzwi na wojnę i cały inny świat i zawołała:

 - Chodź! Może pomożesz mi zacząć nowe życie?

************************************************

Od autorki: Oto całe "Opowiadanie 3", trochę dłuższe mam nadzieję, że się spodoba ;). Jak po Sylwestrze? Pozdrawiam!