Koniec Opowiadania 1 + Opowiadanie 2

Zakręciło jej się w głowie, a Hetman mówił dalej:
- Donosicielka i szpieg. Lat 23. Mieszka obecnie na Mokotowie. To twoje następne zadanie.

               Jaskółka patrzyła z niedowierzaniem na zdjęcie. Anuśka Dubońówna! Nadal taka sama, tylko włosy zbyt jasne. Jej najlepsza przyjaciółka z czasów dzieciństwa. Jeszcze w październiku 39 uratowała jej życie. To było zbyt niewiarygodne. Anna i konspiracja…?

  - Mam ją… zlikwidować? – Zapytała.

                Hetman pokiwał głową w zamyśleniu. Potem powoli i z uwagą spojrzał na Marię i powiedział:

  - Idealnie to ujęłaś. Właśnie tak. Zlikwidować. Acha jeszcze jedno. To nie jest praca długoterminowa. Jutro ma być tylko zimnym trupem. Możesz odejść.

                 Jaskółka wstała powoli czując, iż zaraz zemdleje. Przeraźliwy chłód ogarnął ją niespodziewanie, a w ustach nie miała ani kropli śliny. Sztywnym krokiem zmierzała w stronę drzwi, gdy głos Makowieckiego zatrzymał ją:

  - Jaskólska. Teraz liczy się Polska.

                 Dziewczyna wybiegła na korytarz i szybko pochwyciła kapelusz. Otworzyła drzwi i oparła się o nie dysząc ciężko nie mogąc złapać tchu. Hetman miał rację. Każdy był teraz sobie obcy. Tylko Polska się liczyła.

  Na zewnątrz nadal trwała wojna.

Opowiadanie 2

                  - Znowu? - Głos niewiasty był pełen zawodu i strachu. – Nie możesz choć raz…

  - Nie mogę. – Tym razem ozwał się mężczyzna.

  Sięgnął po karabin leżący na stole i schował go pod kurtką. Otwierał właśnie drzwi prowadzące na obskurną klatkę schodową, gdy usłyszał ciche, nieśmiałe pytanie:

  - Wrócisz?

  Westchnął. Nigdy nie był tego pewien, ale odpowiedział jak zwykle:

  - Zawsze wracam.

                  Gdy zamknęły się za nim drzwi dziewczyna usiadła na krześle przy kuchennym stole. Szlochając ukryła twarz w dłoniach. W życiu Jagody liczył się Bóg, liczyła Ojczyzna, liczył Honor, ale najważniejsza była Miłość. Właśnie dlatego spędzała tyle czasu w strachu nie pewna czy nie znajdzie go przed progiem. Martwego.

                   To dla Romka znosiła wszystkie niebezpieczne akcje, strzelaniny, przenoszenie się z miejsca na miejsce. Często miała dość tego wszystkiego. Chciała iść na spacer, do kawiarni… Ale nie. Romek brał karabin i wychodził.

                   Dziewczyna podniosła się w końcu z miejsca i wyciągnęła z szafki torebkę. Musiała wyjść, choćby na zakupy, po chleb. Będąc już na zewnątrz spojrzała na kamienicę. Ich „mały raj” mieścił się na rogu Gromskiej i Brzozowej. Jagoda skierowała swe kroki ku rynkowi, na którym roiło się od Niemców. Nie bała się ich. To dzięki Romkowi się „zahartowała”.

                   Powoli doszła do starszej już kobiety, która sprzedawała jej wszystko po pół darmo.

  - Dzień dobry pani Pilarczykowa. – Przywitała się z bladym uśmiechem. – Poproszę to co zwykle.

  Kobieta pakowała sprawunki trajkocząc jak to ona:

  - Dzień dobry moje dziecko! Ale tu dziś ruch! Szwabów tyle, jak na zarazę. Tfu! A gdzież to się Romek podziewa?

  Jagoda westchnęła.

 - Znów poszedł na akcję…

  Pilarczykowi krzyknęła cicho:

 - Gdzie!? Powiedz, że nie na pocztę!

  Dziewczyna pobladła z lekka i zapytała:

 - O co chodzi? Czy pani coś wie o tym?

 Pilarczykowa stropiła się mocno i wyszeptała:

 - Słyszałam jak jakiś Szwab mówił do drugiego że szpieg doniósł mu, iż będzie akcja na pocztę. Partyzanci dowiedzieli się o jakiś tajnych dokumentach, które dziś prześlą z Berlina… Szwaby już mają plan zasadzki. Romek jest w wielkim niebezpieczeństwie!

************************************************************************

Od autorki:

No więc to kolejna część mojej książki. Dziękuję za te miłe komentarze pod poprzednim postem i za  te kilka osób, które zdecydowały się obserwować mojego bloga. Mam nadzieję, że ta część rownież się spodoba. Następny post ukaże się 30.12.2012r.