Opowiadanie 1

             Okna kamienic  były szeroko zamknięte. Odcięły się od ponurego, majowego świata, zamknięte w sobie i milczące.

              Proste, czarne trzewiki kobiet, stukały o kocie łby, którymi była wybrukowana ulica. Gdzieś na rogu Klonowej mały gazeciarz krzyczał:

   - Gazety! Gazety! Kupujcie i czytajcie co nowego! Gazety!

               Przezornie wszystko było zwyczajne i spokojne. Ludzie śmiali się i żartowali. Jednakże to była jedynie przykrywka. Pod sztuczną maską wesołości krył się jedynie strach i zaniepokojenie.

               Długie, smukłe nogi, wokół których układała się prosta, czarna spódnica maszerowały szybko. Zbyt szybko. Jakby przeczuwały, że coś się stanie, jakby wiedziały…

   - Ludzie! Łapanka! – Krzyknęła ich właścicielka i zaczęła biec.

                Rozległy się pierwsze strzały, szczekanie wilczurów i okrzyki w tym złowieszczym języku. Spojrzenia innych wyrażały bezgraniczne przerażenie. Kobiety z dziećmi rzucały się do drzwi wprost żebrząc o pomoc.

                 Nikt jednak nie był aż tak dobry aby otworzyć. Zatwardziałe serca polskie zamknęły się na innych. Lata niewoli pod zaborami i nagły wybuch wojny, zmieszał do reszty ich uczucia. Nikt nie wiedział czy być może jutro najbardziej zaufany przyjaciel nie okaże się wrogiem.

                 Każdy w panice próbował się uratować. Każdy, ale nie długonoga dziewczyna. Z pewnością podążała w jedną stronę, tracąc z oczu i Niemców i uchodzących Polaków.

                  Będąc już pewna, że nikt jej nie ściga, zbliżyła się cicho do ciężkich, masywnych podwoi kamienicy i właśnie miała zapukać, gdy ktoś krzyknął za nią ze szwabska:

  - Tu jest!

                  Ale dziewczyna szybkim, sprawnym ruchem wyjęła nagle z czarnej torebki rewolwer i wymierzywszy go we wroga powiedziała chłodnym, donośnym głosem:

  - Za napaść na państwo polskie skazuję cię na śmierć!

                  Z pistoletu huknęło. Kula pomknęła prosto do celu, a Niemiec padł na bruk niczym rażony gromem. Panna spojrzała tylko na niego beznamiętnie. Jednak gdzieś bardzo głęboko, tam gdzie kończy się Honor, a zaczyna Sumienie, jej serce pękało po raz kolejny.

                  Z wyrzutami o tę śmierć odwróciła się do drzwi i zapukała. Nie było to jednak takie zwykłe puknięcie. Składało się z masy ułożonych wcześniej sekwencji niby jakiś sygnał.

                  Po chwili rozległ się za dębowymi drzwiami głęboki, nieco szorstki, męski głos:

  - Kto tu?

  - Jaskółka – odpowiedziała dziewczyna.

  Drzwi otworzyły się.

                   Dziewczyna ujrzała wysokiego chłopaka o orlim nosie, nieco zwichrzonych, ciemnych włosach i oczach błękitnych, pełnych uwagi.

  - Cześć Antek! – Zawołała.

                  On z kolei zobaczył Jaskółkę. Marię Jaskólską, dziewczynę młodą i niezwykłą. Czarne, długie włosy nosiła ciasno splecione nad czołem i ukryte pod małym, granatowym kapelusikiem. W jasnej, delikatnej twarzy widniały szare, mądre oczy jakże harde i piękne.

                   Antek spojrzał na nią z uwagą i zapytał:

  - Co cię zatrzymało? Od Harfnera miałaś od razu przyjść tu. A co, znowu łapanka?

  Marysia przytaknęła. Harfner często wyznaczał łapanki, a ona nie potrafiła nic nie mówić niewinnym ludziom.

                    Nie czekając na zaproszenie wślizgnęła się do środka. Korytarzyk był długi i ciemny. W półmroku dało się jednak dostrzec niewyraźny zarys portretów na ścianach, komódek i znajdującego się w rogu stojaka na parasole.

                  Ściągnęła kapelusz i położywszy go na komódce odwróciła się do Antka i zapytała:

  - Hetman już jest?

  - Taak… - Odpowiedział przeciągle chłopak. -  A co ci tak do niego śpieszno?

   Jaskółka przekrzywiła głowę i ze śmiechem powiedziała:

- Zazdrośnik! To co, jest w salonie?

- Mhm, idź już!

                 Marysia wygładziła spódnicę i przybrawszy formalny wyraz twarzy wkroczyła do saloniku. Jak zwykle tonął on w cieniach. Ciężkie, żółtawe zasłony były zaciągnięte, więc jedyne znajdujące się tam okno nie dawało światła. To był jeden z tych niewielu domów, tak gustownie urządzonych. Wzdłuż ścian stały dębowe komody, a w rogu wysoki zegar z gablotką. Na środku miał swe miejsce potężny stół, okryty białą serwetą. Za nim, w dużym, obitym skórą fotelu siedział major Makowiecki zwany również Hetmanem.

               - Siadaj Jaskólska. Mam dla ciebie ważną wiadomość – zapowiedział.

  Dziewczyna zajęła miejsce po drugiej stronie stołu  i zerknęła na majora. Odkąd go znała przypominał jej Piłsudskiego. Te same wąsy, podobne brwi i ten wyraz oczu. Zawsze ubrany był w czarną, wojskowa kurtkę i wysokie buty.

              - Jaka to wiadomość szefie? – Zapytała. – O co chodzi t y m razem?

  Hetman sięgnął po dużą teczkę i wyciągnął ze środka parę papierów i zdjęcie młodej kobiety. Gdyby miało ono kolory kobieta miałaby na pewno jasne, jak u cherubina loki i usta pomalowane na mocny kolor.

               - Anna Dubońska. Od roku w konspiracji niemieckiej